Mi kaj sep membroj el nia esperanta grupo, Verda Merkredo kune vojaĝis al Irano de la 20a ĝis 27a de marto gvidate de nia Irana amiko s-ro Reza.

La plano de la vojaĝo jam longe devenis de nia konatiĝo kun Reza, ekde kiam nia grupo invitis lin unufojon po monato kiel gvidanton de nia esperanta konversacia lernado.

Li ofte parolis pri Irano, kaj fojfoje diris ke li volas preni nin al Tehran kaj gvidi en diversaj lokoj. Ni duonŝerce diris, "Bonvolu fari la vojaĝplanon, do ni sekvos vin." Dume amikeco kun fido kreskis inter ni, kaj la vojaĝo al Irano kune kun Reza fariĝis nia komuna revo. Do finfine la tempo venis por nia revo realiĝi.

La karavano konsistis el 15 membroj inkluzive de Reza, 7 el nia Verda Merkredo kaj unu ne-esperantista amikino (SASAKI Takako), unu el Tokio (s-ino TAMURA Kei), 5 el Tokushima. En la Tokushimanoj estis du fraŭlinoj kaj ges-roj NAGATA, kaj ilia amikino. S-ro NAGATA estas sola viro, kiu estas profesoro de robotiko. Niaj grupanoj estis KATO Nobuko, TAGUCHI Chizuko, SANMONJI Masa, HORIUCHI Akiko, OOKAWA Akemi, TAKENAKA Kayoko kaj mi, TAKAOKA Michiko. Dum la vojaĝo ni bone interamikiĝis unu kun la alia.

La karavano kolektiĝis en Narita Flughaveno, kaj ni rekte flugis al Tehrano uzante "Iran Air". Post ĉirkaŭ 10 horoj, kiam nia aviadilo atingis Tehranon, kion unue faris ni virinoj? Ĉu vi divenas? Ni surmetis kaptukon! Ĉar la Islama reĝimo de Irano postulas obei la kostuman regulon ne nur al enlandaj virinoj, sed ankaŭ turistoj el fremdaj landoj. Kompreneble tio estas nur por virinoj! Dum la tuta vojaĝo, la plej ĝena aĵo estis kaptuko. Ĉiam ĉiam eĉ en restoracio ni daŭre portis kaptukon sur la kapo.

En flughaveno multaj homoj atendis kaj varme akceptis nin, dirante, " Bonvenon al Irano! Bonvenon al Tehrano." Kun floroj kun ridetoj ili salutis nin malgraŭ tre malfrua nokto. Ili estis fratoj kaj amikoj de Reza, esperantistoj en Tehrano, ankaŭ nia ĉiĉerono de la loka vojaĝagentejo. Post longa flugo ĉe la unua paŝo en Irano, tiu varma akcepto ege ĝojigis nin.

Sekvanta tago en la 21a ni vizitis kvar hejmojn Iranajn kaj havis bonegan renkontiĝon kun familiano de Reza kaj multaj esperantistoj en Tehrano. Laŭ la unua plano turismo estis aranĝita sed antaŭe ni petis Reza por aranĝi renkontiĝon kun lokaj homoj. Tial turismo malmultiĝis en Tehrano, sed vizitoj en tiu tago karakterizis nian vojaĝon pli amika kaj multe pli esperanta. Cetere, feliĉe ne nur esperantistoj sed ankaŭ ne-esperantistaj partoprenantoj estis ege kontentaj, kaj forte instigiĝis lerni Esperanton. Unue, ni vizitis hejmon de Reza, per buso nia tuta karavano kaj kelkaj Iranaj esperantistoj kune iris. Gepatroj de Reza tre ĝoje akceptis nin. Kompreneble unua foje ni vidis ilin, sed ni ĉiuj sentis tre familia kvazaŭ ni jam longe havas intiman rilaton. Eble pro tio ke ni ofte aŭdis de Reza pri lia gepatroj kaj ankaŭ pro varma etoso de familianoj de Reza. Ni kune festis novjaron ĝuante Iranan tradician dekoracion kaj ankaŭ manĝaĵon.

Ho mi devas rakonti ke nia vojaĝo iom celis vidi Iranan novjaron, kiu komenciĝas je la printempa ekvinokso. Ĉi jare ĝi estis la 20a de marto, nome Noruz. Homoj festas novjaron kun propra dekoracio kaj ĝuas familian kunsidon same kiel japana tradicia novjaro.

En la aviadilo troviĝis multaj Irananoj kiuj revenas al siaj familioj. Kiam la komenco de la novjaro estis anoncita, oni festis la momenton kun ĝoja aplaŭdo. En la dua tago de novjaro, la 21a, ni vizitis kvar hejmojn, kaj ĉiu hejme troviĝis novjara dekoracio kaj ni estis regalata per tradicia novjara kuko kiun dommastrinoj fervore kuiris por novjaro.

Ĉi-okaze ĉe hejmo de Reza ni havis tre amuzan tempon, trinkante teon, babilante en miksa lingvo: persa, japana, esperanta. Patrino montris al ni familiajn fotojn, kaj ankaŭ ni multe fotis, vidante la tutan domon eĉ superirante sur-tegmenton. Ĉirkaŭa pejzaĝo de sur-tegmento estis bonega kaj interesa. Mi vidis blankan altan montaron en norda direkto de la urbo.

Poste ni vizitis belan domon de plej juna frato de Reza, kaj tie renkontis ĉarmajn infanojn genevoj de Reza. Ŝajnis al mi ke Iranaj domoj estas tre interesaj ĉar ili aspektas tute alia ol japanaj domoj. Sen eniro ni ne povas imagi internaĵon. De ekstere oni povas vidi nur muron kaj pordon tute monotonan. Sed interne ĉiu domo havas sufiĉe grandan agrablan ĉambron kun novjara brilo.

Ni tagmanĝis ĉe domo de S-ro Habbibpur kiu estas esperantisto ankaŭ pentristo. Li jam estas fama kaj estimata inter Iranoj, kaj havis bonan galerion kie ni havis kunsidon kune kun junaj esperantistoj en Tehrano. Tio estis tre bona ŝanco interkonatiĝi reciproke per Esperanto. Ni ĉiuj sinprezentis, esperantistoj kompreneble esperante, aliaj japane, tiuokaze Reza tradukis en persan lingvon. Iranaj gejunuloj ankaŭ sinprezentis, kaj mi sentis ke multaj el ili ne tiel alkutimiĝas akcepti fremdajn esperantistojn. Ŝajnis al mi ili tre similas al japanaj modestaj komencantoj. Tamen en tre amika etoso ni kunhavis bonegan tempon,nur bedaŭris ke la tempo tro rapide pasiĝis.

La lasta tago de la vojaĝo, ni vizitis kelkajn turismajn lokojn en Tehrano, kaj tiam lokaj esperantistoj jam konataj akompanis nin. Ankaŭ ili helpis nin por nia aĉetado. Je nia foriro ili akompanis al la flughaveno, kaj iom da tempo babilis antaŭ adiaŭi. Do tial Tehran nun fariĝas multe pli proksima loko en mia koro.

Krom Tehran ni vizitis Shiraz kaj Esfahan, tio estis turisma parto de nia vojaĝo. Ni flugis de Tehran al Shiraz kaj per buso veturis al Esfahan, survoje vizitante Persepolis, "La monda heredaĵo", kaj aliaj antikvaj restaĵoj.

En Shiraz ni vizitis tombejo de Sa'adi kaj Hafez, kiuj estas plej famaj kaj amataj poetoj en Irano. Ambaŭ lokoj estis plenaj de homoj el diversaj lokoj de la lando. Oni ĝuas familian ferion de novjaro. Kaj je nia granda surprizo, nia karavano kolektis rigardon de Iranoj. Oni ĵetis amikan kaj scivoleman rigardon al ni, alparolis, petis foti kune kun ili. La sama ofte okazis ankaŭ en Esfahan. Ni sentis ke oni havas amikan senton al nia lando, kaj forte interesiĝas en alia lando. Pro la periodo de novjara ferio familiano kune vojaĝas veturas per aŭto, aŭ motorbiciklo, ĝuante senĝene la printempajn tagojn.

"Persepolis" estis grandega loko, kiu situas ĉirkaŭ 50km norda de Shiraz, kaj nun ĉirkaŭata de dezerta loko iom trista malgraŭ ke dum tago tiu pleniĝas de trismaj vizitantoj. Marŝante la vasta loko kaj vidante restaĵon de ruinigitaj kolonoj mi ekpensis pri longa fluo de la tempo kaj antikva prospero de Akemenes dinastio. Irano posedas enormajn tavolojn da historio kaj kulturo. Tamen mi opinias ke kalkulante naturan ĉirkaŭkonstancon la konservado de la monda heredaĵo havas grandan problemon.

De Persepolis ĝis Esfahan ni veturis laŭ la aŭtovojo, kaj tra la fenestro ni vidis dezertan pejzaĝon kiun nenie trovebla en Japanio. Bruna, bruna grizbruna pejzaĝo, eĉ kiam mi trovis plantojn, ili aspektis ne verda sed bruna. Mi sentis soifa sopirante verdaĵon.

Esfahan estis vere belega urbo. Mi bone komprenas kial irananoj amas ĉi tiun malnovan ĉefurbon kaj fiere rekomendas viziti tien. Esfahan situas inter Tehran kaj Shiraz, ĉirkaŭ la centro de Iran Altebenejo. Jam longe oni diras ke, " Esfahan estas la perlo de Irano " aŭ " Esfahan estas la duono de la mondo ".

Mi volas rimarki du allogajn punktojn de la urbo. Unu estas la rivero Zajande kaj la pontoj super ĝi. Bela larĝa rivero kun abunda akvo fluas trapasante la urbon .Kaj ĝi havas multajn famajn pontojn, kiuj havas du etaĝan strukturon. Suba etaĝo estas nur por ke homoj povu ĝui promenadon. Tie troviĝas te-trinkejo nomata chai-hane kaj malgrandaj vendejoj. Ni vizitis unu el plej fama te-trinkejon kaj admiras ke tio estas bone planita en la centro de la rivero por ĝui belecon de riverfluo kaj pejzaĝo. Supra etaĝo estas por veturiloj kaj ankaŭ homoj. Transpasante ponton malrapide multaj familioj ĝuis promenadon. Laŭ la river-bordo kuŝas granda parko, kie ankaŭ multaj homoj ripozis. Tio estis tre paca bildo. Nokte la pontoj tre belege lumigitaj allogas turistojn.

Kaj alie mi devas mencii pri la mirindeco de Emam Placo, en kiu inkluzivas Granda Moskeo de Masjede Emam, palaco de Ali Ghapu, belega moskeo Masjede Sheykh Lotf-ol-lah. Alia nomo de la palaco estas Naghshe Jahan kiu signifas, "bildo de tuta mondo".

Antaŭ la vojaĝo ni vizitis oficejon de Iran Air. Kaj tie bela broŝureto de Iran Air estis donata al ni, kiu multe incitis nian deziron al Iran-vojaĝon. Tre bela internaĵo de iu moskeo aperis sur la kovrilo de la broŝureto . Sed kiam vidis la ĝustan moskeon, Masjede Sheykh Lotf-ol-lah, frapis min la realo. Min sciigis la realo ke realo multe, multe superas ol fotoj aŭ imago. Beleco de interna moskeo estas tute super esprimo. Mi fotis, kaj aĉetis belajn fotojn. Sed eĉ la plej bela foto nur kaptas la parton, ne povas montri la tutan figuron. Starante sub la ronda tegmento en milda lumo enradianta tra la multaj malgrandaj fenestroj, ĉirkaŭate de blua koloro de mozaikaj kaheloj, profunda emocio kune kun stranga sento de nostalgio plene regis mian koron. La tuta etoso de moskeo donas al ĉiuj homoj elkoran trankvilecon. Emam Placo sufiĉe montras la plej gloran paĝon de Islama historio, kaj ni povas diri la simbolo de riĉa prospero kaj forteco.

Se mi havos alian ŝancon viziti Iranon, mi denove vizitos mirindegan moskeon en Esfahan.

Nur unu semajna vojaĝo en Irano donis al mi tre amikan senton al la lando, kaj profunde impresiĝis pro ĝia heredaĵo de longa historio. Reveninte hejmen mi ripete rememoras la internan bluan belecon de Masjede Sheykh Lotf-ol-lah, aŭ dezertan pejzaĝon, aŭ ĉarmaj okuloj de infanoj. Cetere, varma akcepto de la familio de Reza kaj lokaj esperantistoj. Ne forgesebla vojaĝo por ni ĉiuj.

Dank' al Reza kaj sincera ĉiĉerono Farzin, nia vojaĝo iris glate, tute sekure kaj agrable.

Michiko TAKAOKA
2000/apr. 15